Therapietrouw zelfs na een acuut myocardinfarct (hartinfarct) is laag – en daar lijkt werkelijk geen kruid tegen gewassen (JAMA Intern Med. 2017; online 26 juni). In een studie waarin een deel van de patiënten op alle mogelijke manieren werd begeleid, aangemoedigd en beloond, was de therapietrouw na een jaar vrijwel even hoog als bij patiënten die gebruikelijke zorg kregen: 46 tegen 42% (p = 0,10).

Kevin Volpp en collega’s van de universiteit van Philadelphia volgden 1509 patiënten (36% vrouw, gemiddelde leeftijd 61 jaar) die waren opgenomen geweest en ten minste 2 pillen voorgeschreven hadden gekregen. 1003 patiënten ontvingen elektronische pillendozen, beloningen in de vorm van een lot met een redelijke kans op een geldprijs bij therapietrouw, de mogelijkheid familie of vrienden te laten waarschuwen als de medicatie werd vergeten, en uitgebreide begeleiding van het ziekenhuis.

De primaire uitkomstmaat was vasculaire heropname of sterfte; ook daarin verschilden de groepen niet met een hazardratio van 1,04 (95%-BI: 0,71-1,52). Evenmin in alle andere opnames en het totale aantal heropnames binnen een jaar. De medische kosten in het onderzoeksjaar verschilden al evenmin significant tussen de twee groepen: 24.000 dollar in de interventiegroep tegen 30.000 dollar in de controlegroep (met standaardafwijkingen rond de 70.000 dollar).

De onderzoekers erkennen dat ze goede hoop hadden dat hun nieuwe methode van patiëntenmotivatie gecombineerd met moderne technologieën de therapietrouw, en daarmee de klinische uitkomsten, flink zou opschroeven. ‘De eerste mogelijkheid is dat deze strategieën eenvoudig niet werken in deze context’, opperen zij. ‘Een tweede mogelijkheid is dat de interventie wel zou kunnen werken als hij sneller was geïmplementeerd’ – het duurde gemiddeld ruim een maand na opname voordat geschikte patiënten waren geïdentificeerd. Of misschien, stellen ze, waren de uitkomstmaten verkeerd gekozen, waren de pillendozen niet geavanceerd genoeg, of was de studie te klein om significante bevindingen op te leveren.

‘Ondanks het gebrek aan succes van deze interventie blijft het van groot belang op dit terrein onderzoek te doen’, besluiten de auteurs: therapeutische vooruitgang die patiënten niet bereikt, is weinig zinvol.